زلیخا گرچه عشق آشفت حالش

جهان پر بود از صیت جمالش

به هر جا قصهٔ حسنش رسیدی

شدی مفتون او هر کس شنیدی

سران ملک را سودای او بود

به بزم خسروان غوغای او بود

به هر وقت آمدی از شهریاری

به امید وصالش خواستگاری

درین فرصت که از قید جنون رست

به تخت دلبری هشیار بنشست

رسولان از شه هر مرز و هر بوم

چو شاه ملک شام و کشور روم،

فزون از ده تن از ره در رسیدند

به درگاه جمالش آرمیدند

یکی منشور ملک و مال در مشت

یکی مهر سلیمانی در انگشت

زلیخا را ازین معنی خبر شد

ز اندیشه دلش زیر و زبر شد

که با اینان ز مصر آیا کسی هست؟

که عشق مصریان ام پشت بشکست

به سوی مصریان ام می کشد دل

ز مصر ار قاصدی نبود چه حاصل؟

درین اندیشه بود او، که ش پدر خواند

پدروارش به پیش خویش بنشاند

بگفت:«ای نور چشم و شادی دل!

ز بند غم، خط آزادی دل!

به دارالملک گیتی، شهریاران

به تخت شهریاری، تاجداران

به دل داغ تمنای تو دارند

به سینه تخم سودای تو کارند

به سوی ما به امید قبولی

رسیده ست اینک از هر یک رسولی

بگویم داستان هر رسول ات

ببینم تا که می افتد قبول ات

پدر می گفت و او خاموش می بود

به بوی آشنائی گوش می بود

ز شاهان قصه ها پی در پی آورد

ولی از مصریان دم بر نیاورد

زلیخا دید کز مصر و دیارش

نیامد هیچ قاصد خواستگارش

ز دیدار پدر نومید برخاست

ز غم لرزان چو شاخ بید برخاست

به نوک دیده مروارید می سفت

ز دل خونابه می بارید و می گفت:

«مرا ای کاشکی مادر نمی زاد!

وگر می زاد کس شیرم نمی داد!

کی ام من، وز وجود من چه خیزد؟

وز ین بود و نبود من چه خیزد؟»

به صد افغان و درد آن روز تا شب

درونی غنچه وار، از خون لبالب

سرشک از دیدهٔ غمناک می ریخت

به دست غصه بر سر خاک می ریخت

پدر چون دید شوق و بیقراری ش

ز سودای عزیز مصر زاری ش

رسولان را به خلعت های شاهی

اجازت داد، پر، از عذرخواهی

که هست از بهر این فرزانه فرزند

زبانم با عزیز مصر در بند

بود روشن بر دانش پرستان

که باشد دست، دست پیش دستان

رسولان ز آن تمنا درگذشتند

ز پیشش باد در کف بازگشتند